Interview met Karin Lindner: ‘Het probleem is dat mensen het niet willen weten’

Een seizoensgebonden controlepost. Beeld: Machsom Watch

Kunt u ons vertellen wie u bent en hoe u deel bent geworden van Machsom Watch?

Ik ben Karin Lindner. Ik ben Israeli, hier opgegroeid en ben architect. Ik begon bij Machsom Watch te werken tijdens de tweede Intifada, ongeveer twee jaar na de oprichting van Machsom Watch. Ik ben altijd al tegen de bezetting geweest. Ik wilde vrijwilligerswerk doen en hoorde van Machsom Watch. Het bleek een goede manier om actief iets te kunnen doen tegen de bezetting.

Wat was aanvankelijk het doel van Machsom Watch?

Toen het begon was het doel voor Machsom Watch vooral om bij de controleposten te staan ​​om te tonen dat we tegen de bezetting waren. We zagen dat destijds niet als een humanitaire daad. Het was een politieke daad. Maar er zijn veel dingen veranderd. Het staan bij de controleposten is begonnen in Jeruzalem toen plotseling de buurten van Jeruzalem, die vóór de Zesdaagse Oorlog onafhankelijke Palestijnse dorpen waren, onderdeel werden van gemeentelijk Jeruzalem. Toen de Tweede Intifada begon, werd besloten om het voor Palestijnen haast onmogelijk te maken om Israël binnen te komen, door aan de grenzen van deze wijken controleposten te plaatsen. Daartegen gingen vrouwen protesteren. En toen er ook meer controleposten op de West Bank kwamen, ontstond er bij Machsom Watch een groep in het noorden, het zuiden, het centrale gebied en in Jeruzalem. De groep uit het centrale gebied ging vroeger bijvoorbeeld veel naar Nablus. Nablus was toen helemaal afgescheiden van omgrenzende gebieden en als men daar de controleposten wilde passeren, moest dat te voet. Auto’s waren maar op enkele plaatsen toegestaan. Elke dag gingen er vier teams, twee in de ochtend en twee in de middag, van Machsom Watch heen. Toen Obama president werd en Hillary Clinton Israël bezocht zijn er afspraken gemaakt om een aantal controleposten weg te halen. Zoals we ze zelf hadden kunnen vertellen na 8 jaar daar te staan, ging er na het verwijderen van de controleposten niks mis met de veiligheid van Israël.

Zijn jullie nu nog met soortgelijke acties bezig?

De groepen in het noorden en zuiden gaan nog steeds naar dezelfde plaatsen omdat er niet veel is veranderd. Met name naar Hebron waar verschrikkelijke dingen gebeuren. De groepen bezoeken daar de dorpen, praten met mensen en zijn er bij de demonstraties. De groepen uit de centrale gebieden doen hetzelfde in de Jordaanvallei. Maar in plaats van naar de controleposten van Nablus te gaan, gaan de groepen nu naar de landbouwcontroleposten of dorpen in de West Bank. De scheidingsmuur van de West Bank staat niet op de Groene Lijn, maar creëert grote enclaves voor de Israëlische kolonies die werden gebouwd op Palestijns land ten oosten van de Groene Lijn. In deze enclaves zit ook veel landbouwgrond van Palestijnen. Dit gebeid tussen de muur en de groene lijn wordt de Seam Zone genoemd. Dit maakt het onmogelijk voor veel Palestijnen om van hun eigen land in hun levensonderhoud te voorzien. Het leger heeft daarvoor poorten gemaakt in de scheidingsmuur. Boeren wier land aan de Israëlische kant van de scheidingsmuur ligt, hebben speciale vergunningen nodig om naar deze poorten te gaan. Maar het is bijna onmogelijk om aan goede landbouw te doen, met irrigatiesystemen en dergelijke, als je maar een of twee keer per dag kunt passeren om naar je veld te gaan. En als je je veld een half uur water moet geven, doe je dat niet als je daarna zes uur moet wachten om terug te kunnen. In sommige gebieden waar de scheidingsmuur is verplaatst vanwege een beslissing van het Hooggerechtshof, kunnen we echt een verschil zien in het type landbouw dat de Palestijnen doen. Hier schrijven we onder andere rapporten over, zodat mensen weten wat er gebeurt op de West Bank. Maar het probleem is dat mensen het niet willen weten.

Machsom Watch is een organisatie zonder hiërarchie, hoe maken jullie beslissingen over jullie activiteiten?

We zijn inderdaad een grassroot organisatie, zonder hiërarchie of administratie. We hebben geen president of directeur, maar wel een commissie van zo’n 15 vrouwen. Elke keer dat iemand iets wil doen, en als het gaat om budget of grote groepen, presenteren we het aan de commissie. Die kijkt of het past in de agenda, bereidt het voor en presenteert het aan de algemene vergadering waar we, als het gaat om budget of grote groepen, stemmen. We zijn erg afhankelijk van de verschillende vrouwen en persoonlijk initiatief. Zo starten we veel nieuwe projecten.

Wat is een project dat jullie recentelijk hebben opgestart?

De laatste tijd zijn er veel demonstraties. Ze begonnen vóór de vorige verkiezingen die we hadden. Er waren destijds veel demonstraties tegen Netanyahu. Maar nadat de nieuwe regering was gekomen zagen de demonstranten in dat het geen kwestie was van wel Netanyahu of geen Netanyahu. De demonstraties gingen vervolgens dus echt om de bezetting, om hierover meer bewustzijn te creëren bij de Israëli’s.

Machsom Watch demonstreert de laatste maanden elke zaterdag op een brug boven een snelweg, in het noorden van Tel Aviv. We staan daar met borden, soms in gezelschap van enkele politieke partijen, om te zeggen dat er geen democratie is als er een bezetting is. De mensen willen niet weten dat de bezetting bestaat, dus het is belangrijk ze eraan te herinneren.

De situatie in Israël verandert voortdurend. Zijn er ook initiatieven waar jullie niet meer mee door kunnen gaan?

Er is ten eerste veel veranderd door Covid19. Vroeger gingen we veel meer naar de Palestijnse dorpen om te horen wat er met hen gebeurde en wat zij erover te zeggen hadden. Als er ergens iets mis was, probeerden we de pers te waarschuwen.

We hadden ook een heel belangrijk team uit Jeruzalem dat naar de rechtbanken ging en er erg goede publicaties over maakte. Het bijwonen van de rechtszaken was echt een van de moeilijkste dingen om te regelen. Het team kreeg hier een speciale vergunning voor en ik ben zelf ook een aantal keer mee geweest. Het was echt verschrikkelijk wat je hoort. Je gelooft het niet. Het geringe bewijs dat nodig is om deze jonge mensen vast te houden. Maar het stopte tijdens Covid19 omdat de mensen niet meer voor de openbare rechtbank kwamen. Nu proberen we de relatie met de rechtbank opnieuw op te bouwen.

We deden ook rondleidingen voor het grote publiek op de West Bank, wat erg succesvol was. Maar dat is door de situatie daar gestopt. Het gaat daar de afgelopen weken heel erg slecht en het is te beangstigend. Mensen zijn bang om naar de West Bank te gaan. Ik neem wel mensen mee op kleine rondleidingen. Voornamelijk studenten en mensen uit het buitenland die willen komen. We nemen ze mee naar de Seam Zone. Daar leggen we alles uit over de bezetting, zonder de West Bank binnen te gaan. Natuurlijk is het nog indrukwekkender als je mensen meeneemt naar de dorpen.

Eerder refereerde u aan het helpen van de boeren bij hun oogst, waar Rabbis for Human Rights ook mee bezig is. Werken jullie samen met andere mensenrechtenorganisaties?
Ja, heel veel. We maken deel uit van de coalitie die de olijvenplukcoalitie wordt genoemd. Het helpen met olijven plukken moet georganiseerd worden door zo’n coalitie zodat de Palestijnse boeren weten waar ze een aantal mensen op kunnen pikken om samen naar zijn land te gaan.

We gingen vroeger naar de dorpen om aan het leger lijsten te vragen van de dagen en uren waarop de seizoensgebonden controleposten open zouden gaan. Seizoensgebonden controleposten zijn posten die slechts een of twee keer per jaar worden gebruikt voor het olijvenplukseizoen. We ontdekten heel vaak dat ze een lijst geven van ongeveer vijf dagen en heel veel uren en uiteindelijk in werkelijkheid de poorten een of twee keer openen. Daar schreven we dan verslagen over. Nu kunnen we minder naar de dorpen door de situatie daar maar we gaan wel mee plukken. Gisteren is iets vreselijks gebeurd met een vrouw, ook vrijwilliger bij Machsom Watch, die hielp met het olijven plukken. Ze werd aangevallen door een kolonist, raakte gewond en ligt in het ziekenhuis. Dus het is zelfs voor vrijwilligers gevaarlijk geworden om olijven te gaan plukken. Er zijn in veel gebieden Palestijnen die lijden onder zeer gewelddadige Israëlische kolonisten. Ze jagen Palestijnen weg, stelen olijven en hakken olijfbomen om. De olijvenplukcoalitie helpt mee met het oogsten ter bescherming van Palestijnen tegen de gewelddadige kolonisten, maar ook omdat ze niet genoeg vergunningen kunnen krijgen voor familieleden om mee te komen plukken.

Zien jullie een gedragsverandering bij de kolonisten als jullie erbij zijn?

Ja, een van de belangrijkste redenen waarom we daarheen gingen was omdat we dit hoopten. Toen wij en andere organisaties er jaren geleden kwamen werden de kolonisten kalmer. Maar nu zijn ze ontzettend gewelddadig geworden. Het probleem is het leger. Wanneer we een dergelijke situatie tegenkomen, bellen we de politie om te vertellen wat er aan de hand is en of ze ons kunnen helpen. Het leger komt dan, maar doet niets. Ze staan daar en vaak stoppen ze de kolonisten niet. En op het moment dat Palestijnen iets terug proberen te doen, arresteren ze de Palestijnen of jagen ze weg. De kolonisten worden steeds gewelddadiger, omdat het leger jarenlang alleen maar naar hen stond te kijken terwijl ze agressief waren tegen Palestijnen.

Jullie geven ook lezingen en tours voor jongeren, hoe kijken zij aan tegen de mensenrechtenschendingen?

Elk jaar proberen we weer uitgenodigd te worden in de pre-militaire academies, waar jongeren na hun middelbare school een jaar verder kunnen leren over de wereld.

Het verschilt heel erg van de ene groep tot de andere. Het is mij maar één keer overkomen, maar andere vrouwen van Machsom Watch zijn veel vijandigheid tegengekomen bij deze jonge mensen. Soms heb je het gevoel dat je hele intelligente en geïnteresseerde jongeren ontmoet die gehersenspoeld zijn. Het is dan erg moeilijk om met hen over mensenrechten te praten. Zelfs hun ouders zijn pas na de bezetting geboren, dus ze weten niet anders. Ze zeggen dat alles van de zee tot de Jordaanoever van Israël is. Ze begrijpen niet eens dat het nog niet zo lang geleden compleet anders was, dat er twintig jaar geleden zelfs geen grenzen waren en mensen vrij konden passeren. Voor hen is de West Bank deel van ons, maar de mensen van daar kunnen hier niet komen. En ze zien niet eens dat het absurd is hoe ze erover denken. Sommigen van hen zeggen: ‘God beloofde Abraham om het aan de Joden te geven.’ Of ze zeggen, wat nog erger is: ‘We zijn sterk, we hebben dit gebied veroverd, dus het is van ons’. En ze vinden dat Palestijnen zelfs geen gelijke rechten zouden moeten hebben. Als je met jongeren praat, zou je verwachten dat ze voor gelijke rechten of democratie zijn, maar niet als het om Palestijnen gaat.

Merkt u dat de meningen van de jongeren kunnen worden veranderd door de lezingen en tours?

Ja, sommigen van hen komen na de lezing heel dankbaar naar ons toe. We vertellen ze ook waar ze op moeten letten als ze de West Bank bezoeken en wat voor vragen ze moeten stellen aan mensen met rechtse overtuigingen die ze daar ontmoeten. Vanuit mijn persoonlijke ervaring heb ik het gevoel dat het heel belangrijk is wat we doen, zelfs als er maar drie of vier in een groep van dertig zijn die een beetje op een andere manier beginnen te denken. Want het grootste deel van de bevolking wil niets horen over de mensenrechten in de West Bank.